- Sən Allah bağişla, əsəbi idim ne dediyimi bilmirdi, özümü idarə edenmədim bir anliq... Gedib yad adama əsəbimi tökəsi deyildimki mənidə anlamağa çaliş deyib işi yola veririk.

Sonra başqa bir misal gösterim heyat yoldaşini döyüb sonrada qisqancliqdan, sevdiyimden deyen milyonlarca kişi var dünyada.

Daha bir misal ana öz övladini döyür sonrada adini qoyurki sevmesem ederemmi, deyerem ne edir etsin mene ne?

Bizim bu sevgi anlayişimizin en yaxşi nümunesi ele özümüze olan münasibetimizdi. Her kes özünü sevir belkede kimseyi sevmeyeceyi qeder çox sevir. Ancaq buna baxmayaraq insanin özü özüne etdiyini yüz insan bir araya gelse bele ede bilmez.

İnanmaq çetin olsa bele deyesen bu heqiqeten beledi insan nedense her zaman sevdiyi şeylere zerer verir. Ancaq anlamadiğim bir şey var axi niye insanlar sevgisini şiddetle gösterirler? Ne üçün bize yaxin olanlarin qelbini qiririq, onlari kaprizlerimizle bezdiririk sonrada “erk eledim deye etdin özüme yaxin bilmesem heç ederdimmi?” deyirik. Axi ne üçün bize uzaq olan, yad olan insanlara qarşi etmədiyimizi doğmalarimiza qarşi edirik? Yeqinki yad insanin xetrine deymekdense doğmalarimizin xetrine deymek asan gelir. Bəs heçmi onlari itirmekden qorxmuruq? Men ne qeder düşündümse mentiqli cavab tapanmadim...