SƏRHƏDSİZ AZADLIQ!!!

Sərhədsiz azdlıq...Hər istədiyni edə bilmək,hər arzunu yerinə yetirə bilmək istəyi...İnsan övladının arzuları tükənməzdir,tələbi daima artmaqda və bununla əlaqədar olaraq zövqləri də inkişaf etməkdədir.Biz əlbəttə ki həyatdan birşeylər istəməliyik,bu ən azından bizim həyati tələbatlarımızı ödəmək üçün vacibdir.Maddi tələbatlarımızı ödəmək ən təbbi haqqımızdır əlbəttə ki.Bəs mənəvi tələbatlar necə?Onları ödəməyə bilərikmi?Əlbəttə ki yox.

Bu aralar bu mənəvi tələbat mövzusu çox dəbdədir deyəsən.Düşündüm ki mən də gücüm çatandan bu məsələyə (öz səviyyəmdə) münasibət bildirim.Vaxt var idi mənəvi tələbatdan heç danışan yox idi,amma insanlar bunsuz nəinki ölmürdülər,hətta bizdən iki dəfə də uzunömürlü olurdular.Nəysə,sözüm bunda deyil.Bildiyimiz kimi ən dəyişkən istəklər və aşıb-daşan arzular gənclik çağlarında olur.Hər kəs gəncliyini öz anladığı şəkildə faydalı keçirməyə çalışır,çüki hər kəs gəncliyinin tez keçəcəyini bilir,hər nə qədər bunu özünə etiraf etməyə çəkinənlər olsa da...İndiki dövrümüzdə isə gənclərin,ələxsus da gənc xanımların ən  böyük arzusu sərhədsiz azdlıqdır.Yəni hər istədiyini edə bilmək arzusu.Düşündüm,görəsən bu sərhədsiz azdlıq nə olan şeydi?Yəni bunu əldə etdiyin zaman insan xoşbəxtliyin zirvəsinəmi çıxır?Nədir sərhədsiz azdlıq?Məgər biz azad deyilikmi?Hər istədiymizi etmirikmi?Özümüzə bir baxaq:İstədiyi yerə gedir,axşam 10da evə qayıdır,istədiyni geyinir,görüşdüyü biri var,dostları var və s.hansıki hamısını saysam çox uzun olacaq.Bunula belə sərhədsiz azdlıq axtarmaq düzgündürmü?Kimilərinə görə bəli.Amma mənə görə yox.Şünki sərhədsiz azdlıq dedikdə mənim ağlıma Avropa gəlir.Ordakı qadınlar xoşbəxtdirmi?Atasız,ələxsus da nigahsız uşaqlar,hər gün narkomaniyaya qurban gedən,dəhşətli yolxucu xəstəliklərin pəncəsində can çəkişən,insanlıqdan və insanlardan kənarlaşan bu qədər insan kimin və ya nəyin qurbanıdır?Cəmiyyətin?Bəlkə zəmanənin?Yox,onlar sadəcə öz “sərhəd tanımayan” arzularının qurbanıdırlar.Halbuki məşru dairədəki ləzzətlər bizim zövqümüzü doyurmaq üçün kafidirlər.Bunlara səbə nədir bəs?Məncə insanın öz yaradılış qayəsini unutması və ya bundan məlumatsız olmasıdır.Biz insanlar  ancaq bu dünyada yaşayıb kef çəkəm üçün gəlməmişik dünyaya.Qurani-Kərimdə deyilir "Mən cinləri və insanları, ancaq Mənə qulluq etsinlər deyə yaratdım." (Zâriyât: 56).Bunu heç də Əsarət kimi anlamaq düz deyil.Sadəcə yaradılış qayəmizi unutmayaq.İnanın ki həqiqi xoşbəxtiyin adresidir bu ayə.Amma gəl gör ki dəymaq bilməyən nəfsimiz bizə sonda ancaq və ancaq zəlalət bəxş edir.