İsti-rahat evimizdə, təmin olunmuş gələcəyimizlə, seçdiyimiz
ixtisasımızla, hər qaygımızı, nazımızı çəkən valideyinlərimizlə,
sevimli məşguliyyətlərimizlə, reallaşan arzularımızla dolu bir həyat
yaşayırıq. Hələ arada bir naşükürlük də edirik - bunu istəmirəm, onu
bəyənmirəm, bu xörəyi xoşlamıram, bu paltarı 2 dəfə geyinmişəm, 3-cü
dəfə niyə geyinim kəhnəlib, bu rəngdə çanra dəbdən düşüb onu niyə
götürüm, idman ayyaqabılarım bi qədər əzilib, niyə geyinim ........ və
sair Bu bizim həyatımızdı.Amma başqa bir həyatda vardı, hansı ki mövcudlugundan xəbərdar olsaq da reallıgına bir o qədər də varmadıgımız. Düşüncələrimi yazmaga eşitdiyim bir söhbət səbəb oldu. Həyəcanlı
oldugum üçün fikirlərimi tam ifadə edə bilmirəm, dünəndən özümə yer
tapa bilmirəm, çarə axtarıram, amma bərk sarsıldıgım üçün aglıma bir
çıxış yolu gəlmir
Gəncə şəhərində olan uşaq evlərinin birinin
qarşısından keçənlər, darvaza önündə gənc bir xanımı agladıgının şahidi
olublar. Bu yeniyetmə qızın aqibəti barədə nə isə öyrənə bilməsəm də,
qapı önündə aglamasının səbəbindən hali oldum.
Qəribə də olsa,
acı da olsa bir reallıq var ki, uşaq evlərı hər kəsləri olsa da bu hər
kəsləri tərəfindən imtina dilmişləri müəyyən bir yaş həddinə qədər
himayədarlıq edir. Yetkinlik yaşına çatmış gənclər həmin yaş həddini
vurguladıqdan sonra bir zaman evləri sandıqları uşaq evinin qapiları
onların üzünə baglanır.
İllər boyu qaygıdan uzaq nakam arzularla böyüyən bu gənclərin həyatda aldıqları ən böyük və ikinci zərbə məncə budu.
Həmin qızcıgaz da onlardan biri imiş. Məgər onun da arzuları, istəkləri
yoxdu, məgər onun da hamı kimi yaşamaq üçün haqqı yoxdu? Axı bu gənc
xanım nə etsin, başını hansı damın altında gızlətsin, hansı pulla çörək
alıb qarnını doyursun, sabahını necə düşüncün???????
Sən demə
körpələr evinə atılmaq bir dərdmiş, yox düz demdim dərdin yarısı imiş,
əsil dərd burdan başlayırmış, kimsəsizliyin soyuqlugu, ən əsası da
sənin kim və nə üçünsə lazımsızlıgın elə həmin andan baılayırmış.....
Düşünürəm, axı mən nə edə bilərəm ???? Şəxsən mən özüm həmin insana 1 həftəlik azuqə və geyim əşyası verə
bilərəm, maddi imkanım ancaq buna çatar, amma bəs sonra, sonra, sonra
???????
Bir melek diliyorum tanrıdan muhtaçlara Çaresiz, yuvasız aç susuz çocuklara
Mən Rafet El Roman_dan fərqlı olaraq onalara Viktor Hüqonun qəhrəmanı Jan Valjan diləyirəm. Bəzən atasız-anasız qalmışların heç Tanrının da imdadlarına yetışməməsindən qorxuram. Mən internat məktəbinin yaxınlıgında oluram. Düzdü bu uşaqların əksəriyyətinin valideynləri təhsil almaları üçün onları bura qoyub, yəni onları atmayıblar. Amma onların yataqxanasının həyətində Kəlbəcər rayonundan olan qaçqınlar da məskunlaşmışdır. Qaçqınlar hərdən quru agacların qol-budaqlarını qıraraq soyuq qış aylarında sobada yandırmaqla isinirlər. Onlar nə qədər gülümsəməyə çalışsalar beləonlarda qəribə bir aqresiya hiss olunur. Ətrafdakılara qarşı xəffif bir aqresiya. Zaman-zaman düşünürəm ki, “mən hamıdan fərqliyəm, mən sevilmirəm, atılmışam” kimi fikirlər onların körpə ürəklərində pas ataraq ətraf mühitə qarşı onları aqresiv edir. Qəribə bir nüans var – bu məktəbdən bir dayanacaq yuxarıda digər bir körpələr evi yerləşir, isti, rahat sos uşaq evləri.... Məncə ən böyük problem bu uşaqların gələcəyinin təminatıdır. Onlar gələcəkdə pzlərini harda görürlər?..və həqiqətən də harda olacaqlar?.... İşyerlərinin o qədərdə çox olmaması və iş tapıb işləməyin necə çətin olmasını nəzərə alaraq bu uşaqlar gələcəkdə hansı yolu tutacaqlar? Əgər hər bir iş yerinə rus-ingilis dillərini bilmək, informasıya texnikalarından anlayışlı və praktikalı olmaq (mən hələ xanımların 25 yaşdan aşagı 90x60x90 parametrlərinə uygun olmasını demirəm), ali təhsil barədə diplom tələb olunursa bu biçarələr nə etsin? Heyf ki düşünməkdən başqa əlimdən heç nə gəlmir. Özüm uşaq evində böyüməmişəm, amma onların əksər problemlərini yaşamışam və yaşamaqdayam. KİMSƏSİZLİK necə qəlb dondurucudu, ÇARƏSİZLİK necə olur və həmin anda insan beynindən nələr keçir, 4 tərəfin insan hənirtisi ilə dolu, küçədə tələsən yaxud əli cibində, mobil telefonu qulagında gəzişən insanlar arasında addımlamaq və onların sənə baxışında hansı probleminin olmasını hiss etməmələri və sənin bu problemi biruzə verməmək üçün özünə verdiyin işgəncə..... Amma həmin anda ürəyindəki hisslərin, beynindəki fikirlərin, qovmaga, özündən kənarlaşdırmaga çalışsan belə faydasız....sabahı düşünmək və sonsuz boşlugu görmək..... ÜMİDLƏRinin boşluga dayanması....Ürəyin dolu ikən heç kimə heç nə deyə bilməmək, daha dogrusu deməyə bir kimsənin olmaması....güvənsizlik, küskünlük........... nə deyim binları təsəvvür etməklə yaşamaq eyni deyil! Allah heç kimə göstərməsin! Onlar üçün uşaq evlərini tərk etdikləri gün nələrisə etmək lazımdı. Azyaşlı uşaqların hansı yolda getmələrini görəndə dəhşətə gəlirəm. Axı bu belə olmaya da bilərdi....Yolundan dönmüş belə uşaqlara yaxınlaşıb nəsə köməklik etmək istədikdə daha da dəhşətli mənzərə ilə qarşılaşıram. Onların davranışı və psixikasının tamam başqa oldugunu görürəm və anlayıram ki, artıq nələrisə dəyişmək üçün çox gecdi. Onlara maddı yardım lazım deyil, onlara özlərini bir insan kimi qiymətini bilmək üçün sevgi, öz güclərinə inanmaq üçün təminatlı gələcək lazımdı. Həm də gec olmadan, artıq gec olmadan! Təminatlı gələcəyin yolu isə istər texniki, istərsə ali təhsildən keçir. Tanıdigimiz belə insanlar varsa gəlin onlara kömək edək, bildiklərimizdən (kompüter, əl işləri və s.)onlara öyrədək. Məncə buna hamımızın gücü çatar. p.s. yazıda hərf səhvlərim olsa bagışlayın, onlar barədə həyəcansız yaza bilmirəm.
Bir melek diliyorum tanrıdan muhtaçlara Çaresiz, yuvasız aç susuz çocuklara
Bezen dushunuruk ki, ushaqlarin esas ozlerini derk etmeyen bir yash heddine kimi kimese ehtiyaclari olur.Duzdu ola bilsin ki, amma unutmushuq ki, axi onlarin (yuxarida qeyd edilen kimi)ondan sonra da mueyyen sevgiye anlayisha ehtiyaclari olur.Bunun ucun dovlet ne etmelidir ve ya ushaqlar evinde tekrar serait yaradilmalidirmi bilmirem amma bildiyim shey insan ele ozunu bilenden sonra kimsesizliyi duyur.
İsti-rahat evimizdə, təmin olunmuş gələcəyimizlə, seçdiyimiz
ixtisasımızla, hər qaygımızı, nazımızı çəkən valideyinlərimizlə,
sevimli məşguliyyətlərimizlə, reallaşan arzularımızla dolu bir həyat
yaşayırıq. Hələ arada bir naşükürlük də edirik - bunu istəmirəm, onu
bəyənmirəm, bu xörəyi xoşlamıram, bu paltarı 2 dəfə geyinmişəm, 3-cü
dəfə niyə geyinim kəhnəlib, bu rəngdə çanra dəbdən düşüb onu niyə
götürüm, idman ayyaqabılarım bi qədər əzilib, niyə geyinim ........ və
sair Bu bizim həyatımızdı.Amma başqa bir həyatda vardı, hansı ki mövcudlugundan xəbərdar olsaq da reallıgına bir o qədər də varmadıgımız.
