Uçurum.
Ürəyinin səsini eşidirdi.Hər addım onu daha da yaxınlaşdırırdı sona.Bir addım daha ...Sonun başlanğıcındaydı artıq.Niyəsə ona elə gəlirdi ki,bu son özü bir başlanğıcdı.Uçmaq istiyirdi ... sadəcə uçmaq ...
Uçurumun kənarında xəfif rüzgar üzünü,saçlarını tumarlıyırdı.Bu nəvaziş ona o qədər yad idi ki.Saçına çəkilən son sığalı belə unutmuşdu.
Birdən niyəsə uşaqlığını xatırladı.Kimsəsizliyini ...Uşaq evindəki rəfiqələrini.Hər şey nə qədər uzaqdaydı.İndi onlar belə yox idilər.Bir vaxtlar yalnızlığını paylaşdığı uşaqlar,indi böyümüşdülər.Kim bilir,harda nə eliyirdilər.Bəlkə də onlar da onun kimi əsir olmuşdular yalnızlığa.
Bilmirdi...saniyələr də ləngimişdi uçurumun kənarında.Bütün həyatı gözlərinin önündən keçib gedirdi,bir ucunnan tutub saxlamaq istəyirdi xatirələrin.Bacarmırdı ...
Çarəsizliyi böyüdükcə,içindəki uçmaq həvəsi də böyüyürdü.Uçmaq istəyirdi.Uçurumları sevənlərin qanadları olmalıydı axı...Onun da varıydı görəsən?
Sevirdi uçurumları.Bəlkə də sevməyə insanlar olmamışdı yanında.Uçurumlardan başlamışdı həyatı sevməyə.İlk uçurumunu hələ 18 yaşında tanımışdı.Həyat birinci silləsini vurmuşdu üzünə.İzi hələ də qalırdı.
Xatırladıqca unutmaq istiyirdi.Daha bir addım ...Çox az qalmışdı artıq.Bircə addım ayırırdı onu ...
Uçaçaqdı...Qanadları belini cırıb çıxacaqdı...Küləklə rəqs eliyəcəkdi səmada.
Amma onu da bacarmadı.Yoxmuş qanadları...Günahları vardı sadəcə - artıq qaldıra bilməyəcək qədər ağır,hər saniyə daha da ağırlaşan yük kimi asılmışdı çiynindən qanad əvəzinə.Bu yük onu uçurumun dibinə çəkirdi,zülmətə...
belə olacağını düşünməmişdi heç...Yanılmışdı ...İşi təsüf qırıntılarına qərq olsa da,geri yol yox idi artıq. P.S:Mən inanmıram ki,1 dəqiqə,versin 61 saniyə.Və o əlavə 1saniyədə,qışqırım ... TÖVBƏ ...
| 
Copyright MyCorp © 2024